یکی از آخرین تغییرات در جهت بهبود سرعت انتقال اطلاعات در سرتاسر جهان از طریق اینترنت، اضافه شدن سیستم فیبر نوری است.
یکی از آخرین تغییرات در جهت بهبود سرعت انتقال اطلاعات در سرتاسر جهان از طریق اینترنت، اضافه شدن سیستم فیبر نوری است. اینترنت فیبر نوری به مراتب از اینترنت با کابل معمولی و دایل آپ سریع‌تر است و می‌تواند مقدار بسیار زیادی داده را که گاهی به چند ترابایت می‌رسد، از طریق یک خط ساده منتقل کند.
خط اشتراک دیجیتال (DSL)، درواقع همین کابل‌های معمولی تلفن‌های خانگی (عموما مسی) است که برای انتقال داده‌ها نیز استفاده می‌شد. این سیستم اینترنتی قدیمی شده و محدودیت‌های سرعتی زیادی دارد و در اکثر نقاط مهم جهان کاملا حذف شده است. البته همچنان ممکن است در بعضی از مکان‌ها مورداستفاده قرار گیرد. متوسط سرعت انتقال داده در این سیستم در حدود 2 مگابایت بر ثانیه است.
در مورد اینترنت کابلی باید بیان کرد که این سیستم از کابل‌های کواکسیال (چند رشته‌ای) استفاده می‌کند که از جنس مس هستند و البته ممکن است به همراه کابل‌های شبکه‌های تلویزیونی، در سراسر شهر گسترده شده باشند. از این رو بسیاری از شرکت‌های مخابراتی، ممکن است شبکه‌های تلویزیونی را برای مشتریان اینترنت خود نیز پیشنهاد دهند. سرعت انتقال داده از این طریق، در بازه 20 تا 100 مگابایت بر ثانیه متغیر است.
کابل‌های فیبر نوری از فیبرهای شیشه‌ای کوچک استفاده می‌کنند تا بتوانند داده‌ها را از طریق پالس‌های نوری منتقل کنند. سرعت انتقال نور در فیبر در حدود همان سرعت انتقال الکتریسیته از کابل است، اما مزیت مهم اینترنت فیبر نوری این است که می‌تواند چندین سیگنال را در یک لحظه انتقال دهد. کابل‌های فیبر نوری بسیار کوچک هستند، به همین دلیل تعداد زیادی از آن‌ها در یک دسته کنار هم قرار می‌گیرند که به نام “تنه‌های کابل نوری” شناخته می‌شوند. هرکدام از این تنه‌ها از چندین دسته فیبر نوری ساخته شده‌اند. اینترنت فیبر نوری می‌تواند داده‌های زیادی را در یک لحظه منتقل کند. سرعت متوسط این اینترنت که شما به راحتی می‌توانید آن را در خانه خود مشاهده کنید، حدود 1 گیگابایت بر ثانیه است (به همین دلیل گاهی به آن اینترنت گیگابایتی نیز گفته می‌شود).
اینترنت فیبر نوری ستون اصلی اینترنت مدرن جهانی است و حتی اگر شما از این اینترنت استفاده نکنید، مزایا و تغییرات آن را مشاهده خواهید کرد. این امر بدین دلیل است که نقاط تبادل اینترنت (IXP) که خانه شما را به دیگر نقاط در سراسر جهان متصل می‌کند، از اینترنت فیبر نوری استفاده می‌کند.
هرچند که باید توجه داشته باشید، زمانی که شما می‌خواهید به نقاط نزدیک خود (معمولا حدود یک مایل) متصل شوید، سرویس ارائه دهنده اینترنت شما از نقاط تبادل محلی استفاده می‌کند که از همان نسل قدیمی اینترنت کابلی بهره می‌برند. بنابراین همین اتصال می‌تواند منجر به کاهش چشمگیر انتقال سرعت اینترنت شود. زمانی شما واقعا از اینترنت فیبر نوری استفاده می‌کنید که تمام نقاط اتصال شما از دستگاه داخل خانه به جهان، از دسته‌های فیبر نوری استفاده کند و دیگر محدودیت‌های کابل‌های مسی را نداشته باشد.
دلیل اینکه اینترنت فیبر نوری همچنان کاملا فراگیر نشده این است که هزینه‌های آن گران قیمت است. برای بیشتر مردم و کاربران سرعت دانلود 20 تا 100 مگابایت بر ثانیه، سرعت بسیار مناسبی به شمار می‌رود و عموما مردم عادی با داده‌های حجم بالا کار نمی‌کنند.
یکی از مشکلات دیگر فیبر نوری این است که سرعت دانلود عموما به لینک دانلود مرتبط است، یعنی با وجودی که سرعت فیبر نوری بسیار بالاتر از کابل‌های مسی است، اما گاهی به دلیل محدودیت سرعت سروری که از آن دانلود می‌کنید، افزایش چشمگیر سرعت را مشاهده نخواهید کرد. برای مثال دانلود یک بازی 10 گیگابایتی با اینترنت فیبر نوری که حدود 1000 مگابایت بر ثانیه سرعت دارد، ظاهرا چند ثانیه طول خواهد کشید، اما شما متوجه می‌شوید که زمان بیشتری را صرف خواهد کرد، زیرا سرعتی که عملا با آن کار می‌کنید (به دلیل محدودیت سرور) حدود 50 مگابایت بر ثانیه خواهد بود.
اگر شما از برنامه‌هایی استفاده می‌کنید که دارای سرورهای قدرتمند هستند و یا کامپیوترهای زیادی در محل اقامت خود دارید، حتما اینترنت فیبر نوری یک انتخاب بسیار مناسب برای شما خواهد بود. توجه داشته باشید که هم‌اکنون شهرهای محدودی در جهان به این نوع اینترنت مجهز هستند.